اذن - به کسر الف (مفردات‌نهج‌البلاغه)اذن یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای اجازه و اراده می‌باشد. در بیان حضرت امیر (علیه‌السلام) نیز به همین معنی بکار رفته است. ۱ - مفهومشناسیاذن به معنای اجازه و اراده آمده است. همانند این بیان از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که می‌فرماید: «فخذ ما اعطاک من ذهب او فضّة فان کان له ماشیة او ابل فلا تدخلها الاّ باذنه؛ یعنی به عامل صدقات می‌نویسد: آنچه زکات دهنده از طلا و نقره به تو داد بگیر، اگر او چهارپایان یا شتر داشته باشد میان آن‌ها داخل نشو مگر به اذن او.» ۲ - کاربردهاحضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص مواردی که دشمن در حال فرار است چنین می‌فرمایند: «فاذا کانت الهزیمة باذن الله فلا تقتلوا مدبرا و لا تصیبوا معورا؛ چون دشمن به ارادۀ خدا به هزیمت رسید، هیچ فرار کننده‌ای را نکشید و عاجزی را نگیرید.» معور کسی را گویند که از نگهداری خویش عاجز است. لذا گویند: «اعوز: ابدی عورته.» ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر،مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اذن»، ص۳۶. |